Muizen

Zo nu en dan merk ik het. Wellicht dat het bekend klinkt: Een lichte tinteling in de handen, een wat stijvere nek. En dan bedenk ik ineens, goh ik zit eigenlijk al wel heel lang te ‘muizen’ achter mijn PC-tje. Twee, drie uurtjes onafgebroken achter de computer werken is eigenlijk eerder regel dan uitzondering. En laten we eerlijk zijn, het is inherent aan de tijd waarin we leven.

Vandaag de dag is de PC een ‘onmisbare’ kameraad op de werkplek. Snel even de mail controleren, even iets zoeken op het net, als je er stil bij staat muis je je een ongeluk. Al die korte repeterende bewegingen willen langzaam aan op termijn nog wel eens een kleine aanslag plegen op het lijf. Natuurlijk zijn de meesten wel bekend met de wettelijke voorschriften over beeldscherm gebruik op de werkplek uit de Arbo-wet. 'Bekend' is misschien een groot woord, laten we het er op houden dat veel mensen daarover de klok hebben horen luiden. Maar als je tijdens het werk tijdelijk wordt geconfronteerd met een lichte spanning op de rug of in de muisvinger, kan ik me voorstellen dat je er niet op zit te wachten om die wettelijke bepalingen door te lezen. (beeldscherm op 30 graden, de elleboog staat 90 graden en maakt contact met het bureaustoel, het werkblad staat op 76 cm hoogte etc). Praktische ontspanning voor handen en nek is wat de harde werker op dat moment nodig heeft.

Ik nodig u dan ook uit de deze site te bezoeken. Het is niet de allermooiste site die u op het internet zult aantreffen, maar de bewegende foto’s geven in het juiste tempo aan hoe de bewegingen moeten worden uitgevoerd. Ja, ja ik weet het. Het oogt gek, zeker als een collega niets vermoedend uw kantoor binnenkomt lopen. Ook ik ben al een aantal keren uitgelachen. Maar wat geeft het. Als het me lukt doe ik het elk uur. Of het echt werkt, ik weet het niet. Ik heb momenteel nergens last van in ieder geval. Misschien werkt het toch!

Nieuwe Arbowet

Met ingang van 1 januari 2007 gaat de nieuwe Arbowet in werking. Deze wet moet er voor zorgen dat werkgevers en werknemers meer ruimte krijgen om het arbobeleid in te vullen.

Wat er verandert:

1. Meer verantwoordelijkheid voor werkgevers en werknemer
Werkgevers en werknemers krijgen meer verantwoordelijkheid voor het arbobeleid. De overheid stelt doelvoorschriften vast. Dat is het niveau van bescherming dat bedrijven moeten bieden aan de werknemers, zodat zij veilig en gezond kunnen werken. Deze doelvoorschriften worden zoveel als mogelijk concreet beschreven in de Arbowet, het Arbobesluit en de Arboregeling. Bijvoorbeeld het nemen van maatregelen als het gevaar bestaat om 2,5 meter of meer te vallen of het voorschrift dat het geluidsniveau op de arbeidsplaats niet hoger mag zijn dan 85 decibel. Daarna is het aan de werknemers en werkgevers om te bepalen op welke manier zij invulling geven aan deze doelvoorschriften. De werkgever voert overleg over zaken die het arbeidsomstandighedenbeleid van de onderneming aangaan met de ondernemingsraad of de personeelsvertegenwoordiging.

2. Invoering arbocatalogi
Werkgevers en werknemers stellen doorgaans binnen hun branche zogenoemde arbocatalogi op. Hierin staan de verschillende manieren beschreven die werkgevers en werknemers samen hebben gemaakt om te voldoen aan de doelvoorschriften die de overheid stelt. Bijvoorbeeld: beschrijvingen van technieken en methoden, goede praktijken, normen en praktische handleidingen. De verantwoordelijkheid voor de arbocatalogi ligt volledig bij de werkgevers en werknemers (of organisaties van werkgevers en werknemers, bijvoorbeeld binnen een bepaalde sector). Zodra werkgevers en werknemers een positief getoetste arbocatalogus hebben opgesteld voor een sector, worden de beleidsregels voor die sector ingetrokken. Drie jaar na de inwerkingtreding van het wetsvoorstel worden alle arbobeleidsregels ingetrokken.

3. Minder regels
Er komen zo min mogelijk Nederlandse regels boven op de regels van de Europese Unie. Alleen als het echt nodig is, blijven aanvullende regels bestaan; bijvoorbeeld bij het werken met professioneel vuurwerk.

4. Controle Arbeidsinspectie
De Arbeidsinspectie controleert. Zij gaat hierbij uit van de wet- en regelgeving, en de invulling daarvan door werkgevers en werknemers in arbocatalogi. De Arbeidsinspectie stelt ten behoeve van werkgevers en werknemers door speciale branchebrochures op. In de brochure is informatie opgenomen over welke verplichtingen de werkgever heeft en hoe een bedrijfsinspectie verloopt. Ook zijn de belangrijkste arbeidsrisico’s in de branche uitgewerkt. Bij misstanden treedt de Arbeidsinspectie hard op. De maximale boetes die de Arbeidsinspectie kan opleggen, worden verdubbeld.

5. Overig
- Voor vrijwilligers gelden de regels uit het Arbobesluit als het gaat om ernstige arbeidsrisico’s, zoals valgevaar of het werken met gevaarlijke stoffen.
- Het arbeidsomstandighedenspreekuur als verplichte taak van de arbodienst vervalt. Het organiseren van een spreekuur is in beginsel een zaak tussen werkgever en werknemers. Zij kunnen hier zelf vorm aan geven.
- Werknemers krijgen toegang tot een arbeidsdeskundige. Dit kan een deskundige van de arbodienst zijn, zoals een bedrijfsarts of een arbeidshygiënist, maar ook een preventiemedewerker.
In organisaties met maximaal 25 werknemers mag de werkgever zelf als preventiemedewerker optreden. In de huidige wet mag dat alleen in een bedrijf met niet meer dan 15 werknemers.
- Als een RI&E instrument is afgesproken in een CAO en getoetst is door een deskundige is bij een met dat RI&E instrument gemaakt document geen toets meer nodig bij bedrijven met in de regel 25 werknemers (was 10 werknemers).

Zie ook de bron van deze post: “Arbonieuwestijl.nl”

Dode lijn

Het is droef gesteld in Nederland met de klantvriendelijkheid van grotere bedrijven (ach, vertel eens wat nieuws). Persoonlijk ben ik daar al meerdere malen achter gekomen, maar ook vrienden en kennissen spuwen regelmatig hun gal. In het licht van klantvriendelijkheid en klachtenmanagement hieronder maar weer een voorbeeld van hoe het niet moet:

Mijn telefoonlijn leek gisteren geslachtofferd door een storing. Ik klim daarom direct in mijn (mobiele) telefoon om uit te zoeken wat er mis is gegaan. Ik zal u de details besparen, maar het kwam globaal hier op neer:

6 Slecht luisterende medewerkers, evenveel obligate herhalingen van mijn nwa gegevens, 41 dure minuten (waarvan de meeste ‘in de wacht’), talloze klantonvriendelijke handelingen en op zijn minst 3 beledigingen aan mijn adres verder kom ik tot de conclusie dat er een factuur in juli aan mijn aandacht is ontsnapt (waarschijnlijk gewoon nooit ontvangen) en ik schaamteloos ben afgesloten. Ik kan wel weer aangesloten worden, maar pas over twee dagen als ik nu betaal mét heraansluitingskosten natuurlijk. Wat!

Zo werkt het dus:
- Wanneer een debiteur een keurig betaalgedrag laat zien -maar één factuur mist- dan berust dat niet op een misverstand. Dan gaan er geen andere alarmbellen af. Nee, hoor. Een geautomatiseerd systeem hanteert zonder aanziens des persoons een botte bijl.
- Herinneringen worden niet meer standaard gestuurd (‘want dan kunnen we wel aan de gang blijven’). Tenzij de klant aangeeft deze te willen ontvangen. En dan kost dat € 4,50 per keer.
- De interne organisatie is niet ingericht om een herstelhandeling te verrichten en vervolgens het beklag van de klant rustig aan te horen én te noteren. Laat staan dat de organisatie deze klacht serieus neemt, de klant uit laat praten en het oplost.

De enige oplossing bleek het ter plekke geven van toestemming voor een acute incasso (zonder mijn identiteit te verifiëren). Vooruit dan maar, niet bereikbaar zijn kost meer. Maar een flink Napoleoncomplex ligt aan deze actie ongetwijfeld ten grondslag.

Wat mij eigenlijk beweegt deze post te schrijven is het gesprek met de laatste en meest onnozele medewerkster. Ze geeft namelijk op zeer belerende wijze aan dat wij een gemiddelde betalingstermijn van 37 dagen hanteren. En dat dat sowieso te laat is. Als u snel rekent komt u er even snel achter dat wij dus een keurig betalingsgedrag laten zien. Er is in die rekensom namelijk rekening gehouden met die ene (voor ons onbekende) openstaande factuur van juli. Maar in haar kwam dat niet op. Natuurlijk niet. Nee, wij hadden er zélf rekening mee moeten houden dat we die maand geen factuur hadden ontvangen. Tja.

Tot slot geef ik aan dat ik mijn buik hier van vol heb (niet van het maken van de fout, maar van de manier waarop deze wordt behandeld) en ik op zoek ga naar een andere aanbieder. Waarop zij zeer ongepast en zeer onjuist (maar wel gevat) zegt: “Daar liggen wij geen seconde wakker van en ik stel voor dat u die leverancier wél op tijd betaalt!” Mijn hemel…

An inconvenient truth

Ik blijf even in de milieuhoek zitten. Het is immers zo belangrijk. Afgelopen vrijdag ging in Amsterdam de documentaire van Al Gore in première. “An Inconvenient Truth”. En wat een impact heeft deze film. Gore waarschuwt ons op niet mis te verstane wijze dat we nu actief moeten handelen om ons milieu niet verder te beschadigen en keihard actie moeten ondernemen om het tij te keren. Letterlijk zelfs. Nog 50 jaar en we kunnen een dagje uit in “Utrecht aan zee”. Tja.

Hand in eigen boezem?
Zowel zakelijk als privé neem ik al de nodige maatregelen, maar het kan nog beter en ik leg me er op toe om het nog beter te gaan doen.

Wat doen we al:
- We recyclen alles wat los en vast zit.
- We draaien op alternatieve energie.
- We gebruiken zo veel mogelijk spaarlampen.
- We rijden zo min mogelijk kilometers en áls we ze rijden doen we dat in zuinige auto’s.
- We schakelen alle apparatuur uit die we niet gebruiken.
- We kopen zoveel mogelijk biologisch in.
- Een aantal van ons is vegetarisch. Ja, dat is ook goed voor het milieu.
- We hebben onze thermostaat twee graden lager gezet.
- Onze vaatwasser gaat alleen aan als hij vol is én dan op de ‘Bio-stand”.

Wat gaan we nog doen:
- We gaan de mogelijkheden van hybride auto’s onderzoeken.
- We gaan actiever onze bandenspanning checken. Dat moet onze auto’s zuiniger maken.
- We gaan beter letten op de verpakkingen van producten.
- We gaan bomen planten. Ter compensatie.
- Wanneer ons briefpapier op is, stappen we af van het ‘mooie papier’ en schakelen over op volledig gerecycled papier.

We kunnen vast nog veel meer, maar dit is ons begin. Wat gaat u doen?

Isolease feliciteert Igor Kluin!

Natuurlijk is Igor de meest gelezen gastblogger. Niet verwonderlijk, hij schreef een post met impact.

Wij zijn al een tijdje fan van het Qurrent concept en gelukkig zijn wij daarin niet alleen. Igor won deze week namelijk ‘de leeuwenkuil’ tijdens Holland Innovation. Ga er maar aan staan. Hij flikte het. Igor wist in 90 seconden een investeerder aan zich te binden. Dat leverde hem een slordige € 250.000,- op. Een prachtige impuls voor zijn onderneming natuurlijk. Lees hier een persbericht.

Igor: Gefeliciteerd, goed gedaan joh! Wij zijn plaatsvervangend trots…

Afval = Voedsel

Gisteren bekeek ik een aflevering van Tegenlicht. Die maakte zoveel indruk dat ik er hier even aandacht aan wil schenken. Food for thought:

Denk er maar eens over na. De natuur genereert in principe geen afval. Bijproducten verworden altijd tot voedsel. Waarom lozen wij dan zo enorm veel afval dat niet verdwijnt? We storten het of verbranden het, in het meest positieve geval recyclen we het. Maar het feit blijft dat we onze aarde schandalig belasten. Het toppunt van onze consumptiemaatschappij. Zoals een topman bij Ford al aangaf: “We gebruiken 22.000 kg grondstof om een 1.300 kg wegende auto te produceren. Dat is niet alleen milieubelastend, maar ook een erg oneconomisch productieproces. Daar valt winst te halen.”

De ontwerper William McDonough en de chemicus Michael Braungart bedachten de oplossing: Afval = voedsel! Hun 'Cradle to Cradle' (C2C) principe is baanbrekend en komt op het volgende neer:
- Ontwerp producten en processen zo dat de waardevolle materialen en de investeringen van triljarden dollars die gebruikt worden om ze te produceren beschikbaar blijven voor de mens en zijn natuurlijke omgeving.
- Ontwerp alle producten zodanig dat ze volledig kunnen worden hergebruikt uitgaande van het principe: Afval is voedsel.
- Een product moet volledig afbreekbaar zijn in de biosfeer en daar als voedsel dienen voor natuurlijke organismen.
- Alle niet afbreekbare stoffen moeten beschouwd worden als een hoogwaardige grondstof voor nieuwe producten in de technosfeer.
- Zorg ervoor dat er tijdens de fabricage van een product op geen enkele wijze schadelijke afvalstoffen ontstaan.

Inmiddels ziet niet alleen de Ford Motor Company, maar ook de fabrikant van onze stoelen (Herman Miller) en NIKE hier de toegevoegde waarde van. Ze zijn om. Zelfs de Chinezen draaien nu een pilotproject op basis van dit principe. Als ze immers de komende 15 jaar voor 400 miljoen mensen nieuwe huizen moeten bouwen -en ze dat met traditionele bakstenen zouden doen- is China snel door zijn klei en zijn kolenvoorraden heen.

Klik hier om de documentaire te bekijken.